amarEaliberdade

-De tódolos xeitos, gústame isto agora. Estar aquí sentados, de leria...
-Iso non é realmente unha cousa.
-¡É realmente unha cousa! ¡Abofé que o é! ¿Por que non?
A xente sempre pensa de todo que non é realmente unha cousa. Estou farto.
-Para de xurar. Moi ben, pois di outra cousa. Di unha cousa que che gustaría ser. Científico ou avogado, ou o que sexa.
- Non podería ser científico. Non se me dan as ciencias.
- Entón avogado, coma papá.
- Está ben ser avogado, supoño, mais non é o meu. Quero dicir que me parece ben cando van por aí salvándolle a vida a tíos inocentes e tal, pero non é iso o que fai normalmente un avogado. O único que fan é gañar pasta e xogar ó golf e ó bridge, e mercar coches e beber martinis e facerse os importantes. E aínda no caso de que un fose por aí salvando a vida da xente, ¿como ía saber se o facía só porque realmente quería salvalos, ou porque o que realmente quería era ser un avogado moi listo e que todo o mundo lle dese palmadiñas no lombo e o felicitase no xulgado ó remata-lo condenado xuízo, cos xornalistas e todo, coma no cine negro? ¿Como sabería un que non era un falso? Nunca o sabería. Este era o problema. Non estou seguro de que Phoebe entendese unha palabra do que lle dicía. De feito só é unha nena. Pero polo menos escoitaba. Cando a xente polo menos escoita, aínda menos mal.
-Papá vaite matar. Vaite matar.
Mais eu non escoitaba. Estaba a pensar noutra cousa. Unha cousa tola.
- ¡Deus! ¿Sábe-lo que me gustaría ser? ¿Quero dicir se de verdade tivese oportunidade?
- ¿O que? E para de xurar.
- ¿Coñeces aquela canción Se un corpo pilla a outro corpo saíndo do centeo? Gustaríame...
- É Se un corpo atopa outro corpo saíndo do centeo. Un poema de Robert Burns.
- Xa sei que é un poema de Robert Burns.
Tiña razón. É Se un corpo atopa outro corpo saíndo do centeo. Mais daquela eu non o sabía.
- Pensi que era "pilla". Dá igual, o caso é que eu imaxino a moitos nenos xogando no medio dun grande campo de centeo. Miles de nenos pequenos e ninguén por alí, ninguén maior, quero dicir, agás eu. Eu estou ó borde dunha barranqueira e o que teño que facer é coller a calquera neno que poida caer por alí abaixo, quero dicir que se están correndo e non miran por onde van eu teño que vir e collelos. É iso é o que faría todo o día. Sería o vixía no centeo. Xa sei que parece unha parvada, mais é a única cousa que de verdade me gustaría ser.
Phoebe non dixo nada durante bastante tempo. E logo, cando abriu a boca, teimou:
- Papá vaite matar.
- Impórtame un carallo. - E erguinme da cama, pois agora quería chamar a aquel tío que me dera Inglés en Elkton Hills, Mr. Antolini. Agora vivía en Nova York. Deixara Elkton Hills e collera un traballo na Universidade de Nova York.
- Teño que facer unha chamada. Volto axiña. Non durmas.
Non quería que se durmise mentres eu ía na sala. Aínda que xa sabía que non ía durmir, pero díxenllo para estar seguro. E mentres ía cara á porta Phoebe chamoume "¡Holden!", e dei a volta.
Sentárase outra vez, e estaba moi guapa.
- A miña amiga Phyllis Margulies estame ensinando a arroutar. Escoita.
Escoitei, e oín algo, pero non moito.
- Moi ben- dixen, e saín para a sala a chamar ó profesor aquel, o Sr. Antolini.