5.08.2005
ViVa ViVa
Dende sempre me axudou escribir.....a que me pesara menos a alma...xDDD..e escribir e escribir.....y apago el reloj....que me tenga cuidado el amor que le puedo cantar su canción...Ese msx que non debín mandar porq foi como nas películas, iso si como nas películas malas, esas das que xa te estás olvidando mentres as estás vendo....e o arrepentimento que durará 100 anos...e a sensación de que, DE REPENTE!!!nada importa!!!e todo se reduce a un esquema simple: son un suxeto triste e penoso que só sabe quererte e quererte ata que me doen os ósos e xa non podo nin Andar nin Beber nin Fumar Máis e todo se volve borroso...e un novo día no que tampouco estás e a imposibilidade de "namorarse" (xq imposible é o que é imposible e si é algo) e a creencia de que isto non pode ser normal, e ir a ese bar, a tantos bares que te recordan e TODO, TODO, TODO ese tequila, martini e non sei que máis mezclado....ai.....voume arrepentir tantoooooo.......Pensei, nun momento, crin que sabía moito. E cada día Sei Menos. ¿x q? Desconecten a esta replicante que O sigue querendo contra as instruccións precisas...¿E como? Non sería imposible non quererte?
Ai, si, imposibles, hai tantas cousas...
E oxalá se puidera vivir nos bares....xD É onde cheguei a comprender, por uns momentos que facemos aquí.................E estou farta de ter que tomar decisións e de crecer tan rápido porque cando consigo unha pausa e estou tranquila a realidade volve.....se puidera desaparecía, collía unha mochila, o transiberiano e non voltaba ata que non houbera no mundo un sitio que non coñecese.....pero hai que quedarse aquí, estresándose, chorando, reíndo e a voltas coa decisión que tomamos e non podemos levar a cabo..............e imos poder....que non hai nada imposible :)
Ai, si, imposibles, hai tantas cousas...
E oxalá se puidera vivir nos bares....xD É onde cheguei a comprender, por uns momentos que facemos aquí.................E estou farta de ter que tomar decisións e de crecer tan rápido porque cando consigo unha pausa e estou tranquila a realidade volve.....se puidera desaparecía, collía unha mochila, o transiberiano e non voltaba ata que non houbera no mundo un sitio que non coñecese.....pero hai que quedarse aquí, estresándose, chorando, reíndo e a voltas coa decisión que tomamos e non podemos levar a cabo..............e imos poder....que non hai nada imposible :)
