7.16.2005
Puf
Cría que podería voltar e que todo sería o mesmo...cría q podería ir cear o mesmo sitio o mesmo de sempre sen que ao agachar a cabeza notara aguillóns ferintes, cría moitas cousas. Cría que lle doería que se fora, perdela pero non. Era mellor. Agora toparíanse e saudaríanse amablemente, cun sorriso de orella a orella, sabendo que xa non tiñan nada que contarse, que xa non había nada que aproveitar do que fora unha...noutros tempos...
Quizais era no único no que podía crer.....
Se era que tiña ganas de poder crer en algo........
