11.14.2005
Non poden imaxinar canto os extraño, canto os extrañamos. Nin se imaxinan. Quéixanse de que non mandamos mails, de que non lles facemos caso e non se dan conta de que non hai día que non digamos "ah, si, as zapatillas de María", ou "ovos de codorniz" ou "degenere" ou "noxo" ou ou...tantas cousas...igual é por falta de tempo (o non escribir máis) pero tamén porque, con cada mail, é cando eres máis consciente...non sei, en fin, hai mil momentos nos que quereriamos tervos aquí, para contarvos, para que nos derades sabios consellos e para que lle aportarades a esta perdida ese punto de equilibrio que sempre precisa.
NUNCA MÁIS!
(a Quintana semellaba un pouco máis vacía)
